DIGONDOL DAYANG KUBURAN
Dening Ully C
Ilustrasi jeng Ully C |
Pak
Kandar lagi wae bali mudik ing desane. Olehe nyambut gawe wis ana udakara
sepuluh taunan ing kuta Jakarta. Dheweke kerja ana ing sawijining Bank swasta,
minangka karyawan bagian kasir. Baline
meh ora mesti, bisa sesasi pisan, malah mung sok rong sasi sisan. Kabeh mau ya
amerga saka adohe lan ketate aturan ing kantore, sing mung bisa cuti utawa
libur telung dina wae saben sasine.
Pak
kandar sekeluarga manggon ana ing omah warisan mertuane. Lha nanging ya mapane pinggir
desa mepet kuburan. Pancen dalane rame yen ngepasi awan, kerep diliwati
penduduk desa. Ana sing arep sekolah, arep menyang sawah. Wira-wiri sepeda
motor padha pating seliweran. Dalan sing sepi katon rame. Nanging, yen tumuju
srengenge angslup ndenangi bubar maghrib. Wiwit manuk Blekok keak keok. Manungsa
kaya dene pithik angkrem. Sepi nyenyet desane. Hawa asrep atis pegunungan saya
gawe memeng. Godhong jati sing tumiyup katon kaya bayangan ireng, mbuh kuwi
pancen uwit apa ya pancen buronan.
Omahe
pak Kandar pancen strategis, mula Esti bojone banjur bukak warung kelontong
cilik-cilikan. Dagangane laris wis mesti disambangi uwong saben dinane ora ketang
ana sing mung tuku uyah wae.
Wengi
iki pak Kandar rada klisikan. Hawane rumaket sumuk lan panas banget, ora kaya
adat sabene. Dheweke banjur mung nganggo kaos oblong karo sarungan. Kipas angin
cilik dimurupake ngadep awake. Nanging dheweke isih klisikan, krasa sumuk.
Nganti jam sepuluh bengi, pak Kandar durung bisa turu. Pak Kandar ngamatake
turune Bojo lan anake sing angler, turune njimprung. Dibenakke kemule anake
lanang. Rasa kangen durung bisa mari, kamangka besuk iki wis kudu bali menyang
pagaweane ing Jakarta raya.
“Owalah,
ngene iki abote golek sandhang pangan kanggo anak bojo. Kangen durung bisa
mari, wis kudu budhal menyang kerja maneh !.” Panggresulane pak Kandar.
Mripate
dipeksa direm-remake, nanging malah tambah ora ngantuk babar blas. Pak Kandar
metu saka peturon kamar. Lungguh ana ing lincak emper ngarep warunge.
Cumlirit
suara wit-witan pring sing padha pating benteyotan gathuk mburi omah cerak
kuburan. Pak kandar teturan ana ing lincak. Keprungu suara gamelan saka arah
wetan, rada ora ketara samar-samar ilang. Biasane yen ora mbah Mardi sing
nyetel wayang, ya paling ana pawongan sing duwe gawe. Nyetel rada banter supaya
krungu tangga yen ana tayupan.
Rada
sauntara krasa hawane seger. Saka dalan sing rada peteng katon cumlorote
senter, mbah Mardi nggawa senter sing murupe rada ora patia padhang mung
remeng-remeng.
“Kok
durung turu le?.” Pitakone mbah Mardi rada banter, yen kanggone wong tua sing
umur-umurane wis 70 taun isih cantas banget.
“Dereng
mbah, lha ngisis niki golek hawa seger ning njaba omah.” Sumaure Pak Kandar.
“Mangga mbah lenggah mriki.” Bacute karo njur lungguhan ana ing lincak.
“Ora
wae kok le, mung arep ajak njagong nggone mbah lurah.” Kandane mbah Mardi karo
nggandeng tangane pak Kandar. Krasa yen tangane mbah Mardi anyep kaya hawane
njaba omah.
“Duwe
gawe napa kok ora kabar? Lha niki pun wengi, sesuk mawon kula terke mbonceng motor
mbah.” Pangajake Pak Kandar, kudune bojone mau awan ya ngerti yen mbah lurah
duwe gawe, nanging kok ora ngomong babar blas. Telung dina ning omah ya ora ana
sruwang-sruwing kabar ana sing duwe gawe
ing desane.
“Gek ndang ayo mangkat, iki lho klambi saline
wis tak gawakke !.” Apa sebabe pak Kandar banjur manut wae, mak plenggong Pak
Kandar banjur mung gelem, manut nganti ganti nganggo salin batik sing digawa
mbah Mardi. Ora bisa nyelak, pak Kandar kaya mung bisa manut wae ngetutake mbah
Mardi.
Wong
loro padha mlaku rikat lewat dalan ngarep omah, dalan cor-coran semen lawas
sing wis akeh sesuketan. Daleme mbah lurah mung 500 meter. Bulan sing isih sak
jlarit mono ora bisa madhangi dalan sing peteng dhedet mau. Ora suwe suara
gamelan saya santer, daleme mbah lurah wis ketara magrong-magrong. Kahanane ora
beda kaya yen wong liyane duwe gawe utawa hajatan, mesti kebak pawongan sing
nyumbang utawa rewang. Apa maneh iki pejabat desa, sing duweni desane.
KADOS PUNDI JANGKEPING CARIOS? KENDEL SAKEDAP DIPUN LAJENGAKEN MAOS WONTEN MAJALAH INGKANG BADHE TERBIT ^ ^ . NUWUN
Matur sembah nuwun mas. Cerita panjenengan menghibur
BalasHapusMatur nuwun sudah membaca
HapusCeritae joss temen mas'e serem serem lucu 😁
BalasHapusceritanya keren
BalasHapusAduh kak saya perlu gugel translit nih bacanya
BalasHapusRodok mistis hawane kang hh
BalasHapuskeren kreatif kunjungi juga blog.rajait.id
BalasHapusSaya baca ceritanya harus ditemenin sama yg paham bahasa jawa😭, saya gk jago bahasa jawa soalnya
BalasHapusMasi minim bhs Jawa wkwkkw
BalasHapusKeren sekali ceritanya, mantap teruskan 👏
BalasHapusSangar tapi oke ceritane... Mantul ditunggu artik selanjutnya
BalasHapusHororr tapi jenaka..
BalasHapusWalaupun saya orang jawa, tapi butuh berfikir keras juga buat mahaminya 😁
BalasHapustingkatkan lagi bro
BalasHapus